W Gabinetach Rozwoju terapię par prowadzi:
mgr Magdalena Małysa-Chaber
Psychoterapeutka, psycholog – w swojej pracy interesuje się głównie psychoterapią wieku rozwojowego oraz terapią par i rodzin. więcej »
Zapraszamy Państwa do kontaktu!
Wspólne życie z drugą osobą to relacja dwojga ludzi, którzy wnoszą w związek – oprócz miłości, szacunku i wzajemnej odpowiedzialności – także doświadczenia zgromadzone przez całe swoje życie. To ich doświadczenia z dzieciństwa, wartości, rytuały, sposoby radzenia sobie z trudnościami, okazywania wsparcia czy wchodzenia w bliskość z drugą osobą. Aby te dwa – często różne systemy mogły się ze sobą spotkać i tworzyć wspólną całość, para musi wypracować własny sposób na bycie razem i na wspólne realizowanie swoich celów.
Kiedy warto podjąć decyzję o terapii par?
gdy partnerzy czują się w związku samotni, niezrozumiani,
gdy trudności w porozumiewaniu się, wyrażaniu oczekiwań czy potrzeb powodują wzajemne oddalenie,
gdy głównym sposobem komunikowania się ze sobą stają się kłótnie,
gdy przedłuża się kryzys związany urodzeniem dziecka, podjęciem lub utratą pracy, odejściem dziecka z domu, chorobą lub śmiercią któregoś z członków rodziny,
gdy w związek wkracza trzecia osoba (rodzic któregoś z partnerów lub osoba z zewnątrz),
gdy para rozważa możliwość rozstania.
Terapia rozpoczyna się od konsultacji, na których określany jest rodzaj problemu, zakres pracy i oczekiwania dotyczące efektów pracy. Sesje terapeutyczne trwają ok. 70 minut. Terapeuta uwzględnia szereg obaw i niepokojów zgłaszających się osób, stara się zrozumieć ich motywacje (często odmienne), bada jej poziomy. Specjalista cechuje się bezstronnością, neutralnością, szacunkiem do każdego z partnerów niezależnie od zgłaszanego problemu.
Terapia par to:
spotkanie i wspólna rozmowa pary z terapeutą, dotycząca trudności przeżywanych w związku,
nauka lepszej komunikacji w związku,
poprawa wzajemnych relacji poprzez doświadczenie bliskości,
określanie potrzeb i wzajemnych oczekiwań,
dostrzeżenie uwarunkowań własnych i partnera do określonych zachowań,
zrozumienie innych punktów widzenia i różnic w przeżywaniu problemu,
określenie wpływu rodzin pochodzenia na problemy i zasoby własnego związku,
podjecie decyzji o dalszym byciu razem lub osobno,
wprowadzenie ustalonych zmian.
Terapeuta pomaga parze w otwartej rozmowie o problemach, a także dzieli się swoimi spostrzeżeniami i refleksjami, by umożliwić jej znalezienie najlepszych dla niej rozwiązań.
Najważniejsze obszary pracy z parą:
Uzyskanie informacji na temat – czego oboje partnerzy oczekują od terapii ? Czy te oczekiwania są zbieżne? Czy są możliwe do spełnienia?
Sprawdzenie czy każda z osób wyraziła zgodę na spotkanie, czy to spotkanie wynika z ich własnej decyzji, czy jest pod wpływem presji i namowy partnera lub innych osób, czy oboje chcą się zaangażować w proces zmiany.
Rozpoznanie minionych doświadczeń terapeutycznych oraz innych sposobów radzenia sobie z problemami oraz poznanie efektów tych działań.
Sprawdzenie czy oboje są zdolni do wyrzeczeń, których wymaga bycie razem, na przykład rezygnacji z innej relacji, zmiany sposobu traktowania partnera (nie stosowanie agresji, przemocy, ograniczenie lub zaprzestanie używania substancji psychoaktywnych), zmiany sposobu komunikacji w związku.
Pomoc w rozpoznawaniu przyczyn sporów i dotychczasowych metod ich wyjaśniania. Czy przyczyna sporu upatrywana jest w „złym charakterze” partnera, czy oboje partnerzy ponoszą za nią odpowiedzialność, czy dostrzegają inne przyczyny zachowań i dopuszczają inne możliwe sposoby wyjaśniania problemów?
Wspieranie w podejmowaniu nowych wyzwań w związku, osiąganiu kompromisów; odnajdywanie nierealistycznych oczekiwań i zachcianek.
Wspieranie w poradzeniu sobie z gniewem, agresją, w ograniczeniu a najlepiej w przerwaniu wzajemnego ranienia się partnerów; ograniczanie wyrządzania sobie przykrości, krzywdy; wspomaganie w wyrażaniu żalu, rozczarowania.
Umożliwianie wyrażenia potrzeb, emocji , omówienia sporów dotyczących finansów, seksu, ról, podziału obowiązków (niekiedy zalecanie zadań domowych, które mogą pomóc sprawdzić, czy da się zastosować omówione na terapii zagadnienia w środowisku pozaterapeutycznym).
Dowody naukowe wskazują na to, że:
Pomoc terapeutyczna w większym stopniu przyczynia się do satysfakcji par i małżeństw, niż brak takiej pomocy. W wyniku terapii ponad 80% par deklaruje polepszenie wzajemnych relacji. Brak poprawy relacji powiązany jest w głównej mierze z brakiem lub słabym zaangażowaniem emocjonalnym jednego lub obojga partnerów. Obserwacje specjalistów pokazują, że terapia par ma większe szanse powodzenia jeśli układ w związku jest partnerski. Ważny jest również czas rozpoczęcia terapii. Im wcześniej rozpoczęta, tym większa szansa na posiadanie satysfakcjonującej relacji partnerskiej, małżeńskiej, a także rodzinnej.